عکسهای دختران ایرانی که ورزش خطرناک “های لاینر” انجام می دهند

عکس های دختران ایرانی که ورزش پر هیجان های لاینر انجام می دهند

قدم گذاشتن روی تسمه لرزان دو و نیم سانتی، آن هم در ارتفاع ۵۰ متری، کار ساده ای نیست. کاری که عشق می خواهد و دل و جرئتی که احتمالا خیلی از ما آن را نداریم. برای همین هم سراغ ریحانه ارمغانی رفتیم و با او، درباره کارهای این روزها و هیجانی که مدام تجربه می کند گپ زدیم. ریحانه در ابتدا کمی ما را با رشته ورزشی اش آشنا کرد و بعد از دنیایی گفت که در آن از موسیقی گرفته تا هیجان نقش دارد و زندگی اش را می سازد.

امروز گفتگویی با یک دختر ایرانی های لاینر داریم.

ریحانه ارمغانی یکی از اولین دخترانی است، که ورزشی پر خطربه نام های لاینر انجام میدهد.

های لاین یکی از ورزش های زیر شاخه ی ژیمیناستیک است که فرد با قرار گرفتن روی یک طناب، تعادل خود را محک میزند. این ورزش یکی از خطرناک ترین ورزش های ژیمیناستیک است.

 

گفتگو با اولین دختر «های لاینر» ایران

عکس ها و فیلم هایش در فضای مجازی منتشر شده است. ترس، اضطراب، تمرکز، آرامش، دلهره، هیجان و افتخار شاید همه آن چیزهایی است که با دیدن این تصاویر، از نظر انسان می گذرد. در این تصاویر با دختری بیست و دو ساله رو به رو می شوید که بدون داشتن امکانات لازم توانست لقب اولین دختر های لاینر ایرانی را از آن خود کند. این که خیلی ها کار او را بازی کردن با جان و شاید تلاشی برای گرفتن چند لایک بیشتر در اینستاگرام می دانند بی انصافی ست.

 

قدم گذاشتن روی تسمه لرزان دو و نیم سانتی، آن هم در ارتفاع ۵۰ متری، کار ساده ای نیست. کاری که عشق می خواهد و دل و جرئتی که احتمالا خیلی از ما آن را نداریم. برای همین هم سراغ ریحانه ارمغانی رفتیم و با او، درباره کارهای این روزها و هیجانی که مدام تجربه می کند گپ زدیم. ریحانه در ابتدا کمی ما را با رشته ورزشی اش آشنا کرد و بعد از دنیایی گفت که در آن از موسیقی گرفته تا هیجان نقش دارد و زندگی اش را می سازد.

 

اسلک لاین را با بندبازی اشتباه نگیرید!

اسلک لاین ورزشی تعادل، تمرکزی و هیجانی است و حرکات تعادلی، ژیمناستیک، یوگا، حرکات پرشی و نمایشی بر روی یک تکه ای تسمه ای مخصوص، که ماهیت حرکتی دارد انجام می شود. در این ورزش، مغز و بدن می بایست به صورت موازی و همگام حرکت کنند. در نگاه اول، همه آن را با بندبازی اشتباه می گیرند؛ در حالی که در بندبازی طناب یا سیم آهنی پهنی وجود دارد که بندباز بر روی آن راه می رود.

این بند کاملا محکم و تقریبا بدون تنش و حرکت کشیده می شود و بندباز از چوب بلندی برای حفظ تعادل استفاده می کند. اما در اسلک لاین، تسمه کشیده شده بین دو نقطه تقریبا شل و پر از حرکت و تنش است و اسلک لاینر بدون استفاده از چوب و با کمک حرکات دست و بدن تعادل خود را حفظ می کند.

 

این ورزش از دهه ۸۰ در سراسر جهان شکل و شمایل حرفه ای به خود گرفته و در سال ۲۰۱۰ فدراسیون این رشته تشکیل شد و از سال ۲۰۰۹ میلادی محمدرضا آبایی و کیاوش شریفی آن را به ایران وارد کردند. این دو نفر که بخش اعظم زندگی شان را به کوه نوردی و سنگ نوردی گذرانده اند از راه فضای مجازی با این رشته آشنا شدند و با دیدن فیلم های فراوان و برقرار کردن ارتباط با اسلکرهای جهان، به فکر گسترش این رشته افتادند.

 

در سال ۹۲ هم، فستیوالی جهانی در بیستون کرمانشاه برگزار شد که در آن چند اسلک لاینر فرانسوی هم از سوی فدراسیون کوه نوردی دعوت شده بودند. من هم در جایگاه سنگ نورد در آن فستیوال حضور داشتم و همین باعث شد که تحت تاثیر تمرین های آن ها قرار بگیرم و به این رشته علاقه مند شوم.

کرمانشاه جرقه ای بود برای این که ریحانه به این رشته علاقه مند شود و آن را دنبال کند. خودش می گوید:

از کرمانشاه و بعد از آن فستیوال به زادگاهم همدان برگشتم. مدتی بود که دیگر سنگ نوردی نمی کردم و شاید بتوانم بگویم از آن خسته شده بودم. از سیزده سالگی سنگ نوردی می کردم و در مسابقات گوناگون مدال آورده بودم، اما دنبال ورزشی جدیدتر و هیجان انگیزتر بودم. همیشه و از دوران کودکی ارتفاع و هیجان را دوست داشتم: به همین دلیل، اسلک لاین دقیقا همان چیزی بود که من می خوئاستم. وسایل و تجهیزات اسلک لاین نسبت به سایر ورزش ها گران تر است و همین طور سالن و جایگاه ویژه ای برای تمرین این ورزش در هیچ شهری وجود ندارد.

 

به همین دلیل خودم شروع کردم به تمرین و تحقیق کردن، وسیله خریدن، فیلم دیدن و آموزش خودکار. در همین مسیر با تیم اسلک لاین در اراک و تهران هم در ارتباط بودم و با فیلم هایی که برایم می فرستادند تمرین می کردم. حدود یک سال به همین شکل گذشت اما می شود گفت تمرین هایم منظم و از روی قاعده خاصی نبود.

آن هم به این دلیل که کلاس خاصی برای این رشته وجود نداشت و من مجبور بودم در پارک ها تمرین کنم و این تمرین ها در فصل سرما و با وجود برف و باران تقریبا برایم امکان پذیر نبود. اما با این وجود، امروز در های لاین حرفی برای گفتن دارم و کلیپ منتشر شده در فضای مجازی سرآغاز کاری ست که من شروع کرده ام.

 

از دیوار راست بالا رفتن یکی از کارهای روزمره ام بود!

ریحانه ۲۲ ساله است و در رشته مدیریت جهان گردی مشغول به تحصیل است. خودش می گوید همیشه در انتخاب اولویت های زندگی اش دچار مشکل بوده است. حتی چند سال طول کشید تا توانست رشته مورد علاقه اش را پیدا و در نهایت آن را انتخاب کند. او در یک خانواده نُه نفره زندگی می کند. پنج خواهر بزرگ تر و یک برادر کوچک تر از خودش دارد که هم بازی سال های کودکی اوست.

 

شاید این هم بازی بودن با برادر، علتی باشد برای شکل گیری دنیای جسورانه او. روزهایی که از دیوار راست بالارفتن و دوچرخه سواری های طولانی و بازی بالای درخت بخشی از آن بود. ریحانه می گوید: «از همان کودکی احساس می کردم با دیگر دخترهای هم سن و سالم تفاوت دارم. چیزهایی که در آن سن برای من جذابیت داشت به هیچ وجه برای کسی جذاب نبود.

 

مثلا یادم می آید صحنه های هیجان انگیز فیلم ها تا حدی مرا به شوق می آورد که خواهرانم را برای دیدن صحنه ها صدا می کردم اما آن ها با بی اعتنایی از کنار صحنه هایی که برای من جذاب بود می گذشتند. از این رو خیلی نمی توانم بگویم در یک خانواده ورزش دوست بزرگ شده ام و تحت تاثیر محیط خانواده این روحیات در من شکل گرفته است. در واقع فکر می کنم من با این روحیات، به دنیا آمده ام. با همه این اوصاف یکی از خواهرانم کوه نورد است و فکر می کنم او کسی بود که روی من تاثیر زیادی گذاشت.

 

او مرا با خودش به سفرهای زیادی می برد به همین دلیل، از همان سال های نوجوانی روحیه من با سفر و ماجراجویی اخت گرفت و به سبب همین علاقه ام و در نهایت پس از چند سال سردرگمی در انتخاب رشته، مدیریت جهان گردی را انتخاب کردم و برای خواندن این رشته به تهران آمدم».

 

ساز می زنم، آشپزی را دوست دارم و عاشق ارتفاعم!

ریحانه در میان سخنانش می گوید که راه رفتن روی یک تسمه دو و نیم سانتی در ارتفاع ۵۰ متری حالش را خوب می کند. البته این به دلیل روحیه خشن او نیست و خودش به هیچ وجه این موضوع را قبول ندارد. او می گوید: «طیف علاقه مندی های من زیاد است. مثلا آشپزی را دوست دارم اما فکر می کنم چون فرزند آخر خانواده بودم، هیچ وقت در خانه به آشپزی کردن من نیازی نبوده. ولی خوب چند باری که به این کار دست زده ام دست پخت خوبی داشتم.

 

مدتی هم نقاشی می کردم و علاقه ام به موسیقی باعث شد دوره ای هم ساز بنوازم. دوره های اسکیت، هندبال، ژیمناستیک و کلاس های سنگ نوردی را هم گذرانده ام. احساس می کنم در همه این ها استعداد داشتم و دارم. مثلا استاد سازم در اولین جلسه آموزش به من گفت تو احتمالا پیش از این کلاس رفته ای. در حالی که من هیچ کلاسی نرفته بودم و تنها به علت علاقه شخصی ام کمی از قبل تمرین کرده بودم.

 

در کل، علاقه مندی های زیادی دارم اما مشکل اصلی ام این است که هنوز آن چیزی را که در زندگی می خواهم پیدا نکرده ام. شاید اسلک لاین در حال حاضر من را راضی کرده باشد اما مطمئن نیستم این آخرین کاری باشد که سراغش می روم.

 

ولی می توانم بگویم در این رشته انگیزه بیشتری برای ماندن دارم و دوست ندارم به راحتی آن را کنار بگذارم. با توجه به این که اولین دختری ام که این رشته ورزشی را دنبال می کند، می خواهم هم چنان جایگاهم را حفظ کنم و این ورزش را به کسانی که آن را دوست دارند آموزش دهم.

وقتی بین زمین و اسمان گیر می کنی…

در زندگی ریحانه اتفاقات زیادی روی نداده است اما او تنها دختر های لاینر بودن را بهترین اتفاق زندگی اش می داند. او می گوید: «تمرکز و تنفس در درجه نخست و قدرت جسمانی در درجه دوم مهم ترین ارکان این ورزش است. اما به جز این ویژگی ها، عشق به ارتفاع و توانایی غلبه کردن بر ترس، شروط لازم برای ورود به این رشته است. آن بالا جایی ست بین زمین و آسمان؛ جایی که تو دیگر به هیچ کدام از آن ها تعلق نداری و تنها در آن میان، یک هدف را دنبال می کنی و آن طی کردن ابتدا تا انتهای تسمه است. جایی که به قدرتی خارق العاده دست پیدا خواهی کرد. قدرت حفظ تعادل و تمرکز، قدرت کنترل تک تک ماهیچه های بدن.

 

هنگامی که برای اولین بار تسمه ۱۵ متری را در ارتفاع ۵۰ متری می گذراندم، از خوش حالی در بین راه نفسم گرفته بود و به قدری آدرنالین در خونم بالا رفته بود که همان وسط نشستم و نتوانستم ادامه دهم. برای بار دوم که این کار را کردم تا آخر لاین ۱۵ متری را طی کردم و آن قدر برایم راه رفتن روی لاین عادی شده بود که چند بار لاین را رفتم و برگشتم.

 

در اراک در کنار لاین ۱۵ متری یک لاین ۲۸ متری وجود دارد که می توان گفت های لاین به معنای واقعی ست؛ زیرا در یک دره بدون صخره واقع شده و از آن بالا، می توان ارتفاع زیر پا را حس کرد. آن جا دیگر تو واقعا روی یک تسمه دو و نیم سانتی، مثل یک نقطه در آسمانی! آن لاین را هم امتحان کردم و آن جا بود که ترس را با تک تک سلول های بدنم حس کردم. تا امروز، یک سوم آن را طی کرده ام و بعد آمدم تهران و لاین بیست و دو متری ولنجک را امتحان کردم. برای ورود به این رشته باید آن قفل ذهنی «نتواستن» را شکست و قدم اول را برداشت. قدم اول مهم ترین قدم است و می توان گفت همه سختی اش همان قدم اول است».

 

هیچ وقت به مرگ فکر نمی کنم!

بعد از انتشار عکس و فیلمم در فضای مجازی با کامنت های متفاوتی رو به رو شدم.برخی من را بی عقل خطاب می کردند و می گفتند برای چهار تا لایک بیشتر جانم را به خطر انداخته ام. می گفتند نکن این کارها را می افتی قطع نخاع می شوی یا می میری. واقعیت این است که افرادی تصور می کنند برای جلب توجه این کارها را می کنیم!

 

در صورتی که اگر در این کار عشق نباشد کاری از پیش نمی رود. برخی هم کارم را دوست دارند و تشویقم می کنند و این برایم خیلی ارزشمند است. اما در کل، مردم باید بدانند که آسیب و خطر در هر رشته ای وجود دارد. آسیب های این رشته بیشتر کبودی است. الان دیگر بدنم عادت کرده است. های لاین کبودی و زخم هایی را در بدن ایجاد می کند که البته به مرور زمان کم تر می شود. با این حال، در این رشته چون معمولا از کفش و جوراب و دست کش استفاده نمی شود، طبیعی است که این نواحی بیشتر در معرض آسیب دیدگی قرار بگیرند. از او درباره مرگ و احتمال مرگ می پرسم و او می گوید هیچ وقت به مرگ فکر نکرده است.

 

رکورد جهانی زدن آرزوی من است!

همه آدم ها وقتی در رشته ای فعالیت می کنند، به آرزوهای شان فکر می کنند. من هم دوست دارم در درجه اول اسپانسر داشته باشم تا حداقل به لحاظ ابزارهای مورد نیاز رشته ام تامین شوم. نهایت تسمه ای که من د ارم ۵۰ متر است. از همین رو، تمرین های بیش از ۵۰ متر برایم مقدور نیست! خیلی دوست دارم که بتوانیم برای اسلک هم فدراسیون تشکیل بدهیم و یا حداقل سالنی برای تمرین داشته باشیم.

 

این رشته احتیاج به تمرکز بالایی دارد و این تمرکز در پارک ها امکان پذیر نیست. در حال حاضر بچه های اسلک توانسته اند مجوز تمرین کردن در دو نقطه از تهران را از شهرداری بگیرند. یکی پارک لاله است و دیگری فضای سبز کنار استادیوم آزادی. از طرف دیگر من در حال حاضر، تنها دختر های لاینر ایرانی ام و همین طور دوست دارم در جهان هم بتوانم رکورددار این رشته شوم.

 

رکورد جهانی این رشته در بخش بانوان، طول ۱۲۰ متر است که در فرانسه در سال ۲۰۱۵ طی شده است و در بخش آقایان، پسری فرانسوی با طی کردن یک کیلومتر تسمه، رکورددار دنیاست. من هم دور از ذهن نمی بینم که بتوانم روزی در این رشته رکورددار شوم و این رشته جدید را به همه کسانی که این روزها قبولش ندارند ثابت کنم!

تصاویر دختران های لاینر ایرانی